.
.
.
.
Эх нутагтаа буй уран бүтээлч найзууд минь “уран бүтээл өндөр үү?” хэмээн асуух юмаа. Зүрх сэтгэлээ аль эрт яруу найрагт өгчихсөн хүн чинь бичээд л байхаас өөр яалтай ч билээ дээ. Бичиж байнаа, бичиж байна. Өөрийгөө эвдсэн, өмнөхөөсөө үсрэнгүй нэг чамбай ном гаргах санаатай. Ингээд миний бичил ертөнцөөр аялаж буй та бүгдэд “гэрийн даалгавараа” шалгуулъя. Бэх нь хатаж амжаагүй шүлэг...


Эрээ цээргүй ятгах дотоод СЭТГЭЛЭЭ дагаад...

Хөлийн дор хяхтнах цасны чимээг
Навчисын дуутай андуурах үдэш
Ороо нь орсон муурын гийнах дуу
Хүүхдийн уйлиан алин болохыг ялган салгаж үл дийлээд
Сэжиглэнгүй, болгоомжлонгуй...
Яриан байхгүй өөрийнхөө АЛУУРЧИН сэтгэлийн ятгалганд автаад
Хүн чанараа сэмхэн оршуулах гэж зүтгэх
хөлийн чимээ, цахирдан амьсгаадах амьсгалын
чимээнээс өөр аниргүй...
Мөрлөсөн хайрцаганд “ХҮН ЧАНАР” минь хөрж хөшчихөж
Урт тахир гудамжнуудын төгсгөлд олны хөлөөс зайдуухан хөр цасан дор булав.
Босгосон хүрэмний захаар үнэн төрхөө нуусаар
Гэртээ хариад сэтгэл амгалан нойрсов.
АЛУУРЧИН СЭТГЭЛ
Элбэг хангалуун амьдралд садаа бологч
ХҮН ЧАНАР-ыг үгүй хийчихлээ.
Өглөө эрт гудамжинд уйлах хүүхдийн дуунаар сэрэв.
ЗЭВЭРГЭН ӨГЛӨӨГҮҮР ХЭНИЙ ХҮҮХЭД...?
ЯАГААД...?
ЮУ БОЛООД...?
За надад хамаагүй асуудал
Мартсанаас хүн чанараа өчигдөр
бурхадын адил оршуулчихсан юм чинь...


2010.03.13 Сөүл хот